Net als in de film

Maandag 18 februari, 05:00 uur in de ochtend. Het wekkertje gaat en steunend stap ik uit mijn bed. Netjes kleed ik me aan en maak ik een heerlijk ontbijtje met een flinke kop koffie, want dit zijn natuurlijk geen tijden voor een dame om op te staan. Om 6 uur stap ik het huis uit en wandel ik naar de bus die mij op tijd op het treinstation af zal zetten. Rond een uurtje of 7 sta ik dan voor die kaart automaat. Ik voer alles in: Manchester Airport, retourtje. En dan: 13 pond betalen of 24 pond? Of te wel: child of adult? Of een duidelijkere verwoording: de regels overtreden of netjes de regeltjes volgen? Nou ben ik natuurlijk nogal een voorstander van het prachtige Hakuna Matata, dus stoer als ik ben, klik ik op child. Een kaartje dat geldt voor kinders tot en met 15 jaar. Om 07:36 arriveerde mijn trein en rustig nam ik plaats. Oordopjes in, koekje erbij en een boekje. Maar dan het zenuwslopende moment waarop de conducteur langs komt. Ik geef mijn kaartje, houd mijn adem in en.. niets. Hij zet een prachtige krabbel op mijn kaartje en loopt verder. Ik dacht dat het gevaar geschied was, maar niets was minder waar. Enkel 10 minuten later is er opnieuw een kaart controle, en deze keer kijkt de man mij aan, opent zijn mond en stelt de vervelende vraag:'How old are you?' Met grote, onschuldige bambi ogen antwoord ik met raspende stem 'Fifteen, sir' Ik krijg een glimlach en mijn kaartje terug. Wat een goed begin van een week die nog veel beter ging worden.

Ik ging natuurlijk met een reden naar Manchester Airport. Ik ging mama ophalen! Eindelijk ging ik di mami weer zien na meer dan 6 maand. En wat was ik zenuwachtig! Ik was ruim op tijd en drentelde rond in de ontvangsthal. Toen ik Nederlanders hoorde (Nou, eens kijken, het is nu 10 uur nederlandse tijd. Koffie?) bleef ik braaf doch ongeduldig naar de deuren staren. Alsof mijn blik ervoor zou zorgen dat mama eerder door die vervelende deuren zou komen. En daar was ze dan. Net als in de film rende ik op haar af, in een prachtige slow motion. Ik vloog haar om de nek en de nodige tranen liepen over mijn wangen. Het publiek maakte toepasselijke geluiden zoals 'oh' en 'awh', wat natuurlijk bijdroeg aan de fantastische mise-en-scene.

De hele week met mama was fantastisch. De maandag liet ik haar het strand zien, waar ze direct verliefd op werd. Dinsdag was een dagje waarop we gingen shoppen en ik haar de stad en een dorpje in de buurt liet zien. Woensdag was een rustig dagje, waar ik haar een schattig dorpje liet zien en we in de avond uit eten zijn geweest met Noortje. Haute Cuisine als ik ben, had ik gekozen voor Pizzahut (vooral omdat die korst echt fucking lekker is). De donderdag hebben we opnieuw gewandeld langs het strand, boodschappen gedaan en gekookt. Al onze vrije uurtjes vulden we op met praten, lachen, Nederlandse films kijken en thee drinken. Veel thee drinken.
De week ging voor mijn gevoel veel te snel en opeens stond ik weer met mama en Noortje op het treinstation. Ik sloeg mijn armpjes weer om mama heen en zei vol goede moed: nog maar 3,5 maandjes, mama! Nog even zwaaien en met een voldaan gevoel het treinstation verlaten. Ik ben hartstikke trots op mama, die helemaal in haar eentje heeft gereisd! Daarbij was ik verbaasd van hoe goed haar Engels was, aangezien ze mij altijd vertelde dat ze echt zoog in Engels. Niet dus.

Lieve mama, ik heb een topweek met je gehad en mis je nu al weer!

xxxxx